ككتل مولوتف سازی
شكستن شيشه
آتش زدن پرچم ها
بالا رفتن از ديوار سفارتخانه ها (واحد تربیت بدنی)
نعره زدن
تخريب حفاظ آهني پنجره ها
و…
حذف درس زبان انگلیسی
۱۳۹۰ آذر ۹, چهارشنبه
واحدهای عمومی در دانشگاه های ایران
شكستن شيشه
آتش زدن پرچم ها
بالا رفتن از ديوار سفارتخانه ها (واحد تربیت بدنی)
تخريب حفاظ آهني پنجره ها
و…
۱۳۹۰ آذر ۴, جمعه
تفکیک جنسیتی در مجلس !
ما خواهان تفکیک جنسیتی در مجلس شورای اسلامی هستیم !!!
وقتی از مهد کودک تا دانشگاه تفکیک جنسیتی صورت میگیره پس چرا این اتفاق تو مجلس صورت نگیره ؟!
تا بسوزد چشم کسانی که میخواهند زن و مرد تو مجلس با هم باشن!!!
وقتی از مهد کودک تا دانشگاه تفکیک جنسیتی صورت میگیره پس چرا این اتفاق تو مجلس صورت نگیره ؟!
تا بسوزد چشم کسانی که میخواهند زن و مرد تو مجلس با هم باشن!!!
ما شهید ندادیم که تو مجلس بی ناموسی باشه !!!
۱۳۹۰ آبان ۲۴, سه‌شنبه
۱۳۹۰ آبان ۱۸, چهارشنبه
آخرین خداحافظی پدر و دخترش !
امروز دز یکی از صفحات فیسبوک یک عکس توجه من رو به خودش جلب کرد، طوری که اشک از چشمام جاری شد...
عکسی با هزاران سخن ،
آخرین خداحافظی پدر و دخترش
از صحت و سوق دو عکس اطلاع دقیقی ندارم ولی واقعیتی تلخ و غیرقابل انکار در سرزمین ایرانمان........
عکسی با هزاران سخن ،
آخرین خداحافظی پدر و دخترش
از صحت و سوق دو عکس اطلاع دقیقی ندارم ولی واقعیتی تلخ و غیرقابل انکار در سرزمین ایرانمان........
جنتی و ناصرالدین شاه
جناب حجت الاسلام والمسلمین ناصرالدین شاه کنار جنتی در سفر به انگلستان
منبع عکس : کتاب راز جاودانگی نوشته ی جنتی ، دقیقا" وسطای کتاب
منبع عکس : کتاب راز جاودانگی نوشته ی جنتی ، دقیقا" وسطای کتاب
فاحشه!
باورش دشوار است اما حقيقت دارد. حقيقت دارد اين خبر كه خبر نيست زهر كشنده است.
وقتي در وزارت كشور، حسين علي زاهدي پور كارشناس ارشد جامعه شناسي و عضو
كارگروه زنان و دختران آسيب ديده و در معرض آسيب در همايش اسلام و آسيب هاي
اجتماعي مي گفت 11 درصد فاحشه هاي تهران با اجازه همسرانشان تن فروشي مي
كنند، مصيبت بود كه گلو ي حضار را گرفته بود و خفه شان مي كرد.
وقتي
از زبان سيدكاظم رسول زاده طباطبايي مدير گروه روانشناسي دانشگاه تربيت
مدرس و رئيس كارگروه زنان و دختران آسيب ديده و در معرض آسيب مي شنيدم سن
فاحشگي از 30 سال در دهه 60 و 70 به 15 سال رسيده دلم مي خواست يكي
بخواباند توي گوشم و بگويد بلند شو فلاني كابوس ديده اي، صدقه بده دفع بلا
بشه."
برگرفته از سایت ایرانیان انگلستان
۱۳۹۰ آبان ۱۶, دوشنبه
۱۳۹۰ آبان ۱۱, چهارشنبه
ما واقعاً نسل سوخته هستيم
ما بچه های کارتون های سیاه و سفید بودیم
کارتونهایی که بچه یتیم ها قهرمانهایش بودند
ما پولهایمان را می ریختیم توی قلک های نارنجکی و می فرستادیم جبهه
دهه های فجر مدرسه هایمان را تزئین می کردیم
توی روزنامه دیواری هایمان امام را دوست داشتیم
آدمهای لباس سبز ریش بلند قهرمان هایمان بودند
آنروزها هیچکدامشان شکمهای قلمبه نداشتند
و عراقی های شکم قلمبه را که می کشتند توی سینما برایشان سوت می زدیم
شهید که می آوردند زار زار گریه می کردیم
اسرا که برگشتند شاد شاد خندیدیم
ما از آژیر قرمز می ترسیدیم
ما به شیشه خانه هایمان نوار چسب می زدیم از ترس شکستن دیوار صوتی
ما توی زیر زمین می خوابیدیم از ترس موشک های صدام
ما چیپس نداشتیم که بخوریم
حتی آتاری نداشتیم که بازی کنیم
ما ویدیو نداشتیم
ما ماهواره نداشتیم
سلطان و شبان و سربداران بهترین فیلم های زندگی مان بودند
ما را رستوران نمی بردند که بدانیم جوجه کباب چه شکلی است
نوشابه را فقط در عروسی های می خوردیم
پفک و نان خامه ای نهایت آرزوی مان بودند
سفر به شمال و مشهد مانند سفر به آنطرف کره زمین بود
ما خیلی قانع بودیم به خدا
صحنه دارترین تصاویر عمرمان عکس خانم های مینی ژوب پوشیده بود توی مجله های قدیمی
یا زنانی که موهایشان باز بود توی کتاب های آموزش زبان
زنها توي فیلمهای تلويزیون ما، توی خواب هم روسری سرشان می کردند
حتی توی کتابهای علوم ما زنها هم باحجاب بودند
ما فکر می کردیم بابا مامانهایمان، ما را با دعا کردن به دنیا آورده اند
عاشق که می شدیم رویا می بافتیم، موبایل نداشتیم که اس ام اس بدهیم
جرات نداشتیم شماره بدهیم، مبادا گوشی را بابایمان بردارند
ما خودمان خودمان را شناختیم
بدنمان را، جنسیتمان را یواشکی و در گوشی آموختیم
هیچکس یادمان نداد
و حالا گیر افتاده ایم بین دو نسل
.
.
.
.
.
نسلی که عشق و حالهایشان را توی «شهرنو»ها و کاباره های لاله زار کرده بودند
و نسلی که دارد با پارتی ها و رفت و امد شبانه حال می کند
با «فارسی وان» و «فیس بوک» بزرگ می شوند
و جالب كه هیچکدامشان ما را نمی شناسند و نمی فهمند
ما واقعاً نسل سوخته هستيم، انصافاً
کارتونهایی که بچه یتیم ها قهرمانهایش بودند
ما پولهایمان را می ریختیم توی قلک های نارنجکی و می فرستادیم جبهه
دهه های فجر مدرسه هایمان را تزئین می کردیم
توی روزنامه دیواری هایمان امام را دوست داشتیم
آدمهای لباس سبز ریش بلند قهرمان هایمان بودند
آنروزها هیچکدامشان شکمهای قلمبه نداشتند
و عراقی های شکم قلمبه را که می کشتند توی سینما برایشان سوت می زدیم
شهید که می آوردند زار زار گریه می کردیم
اسرا که برگشتند شاد شاد خندیدیم
ما از آژیر قرمز می ترسیدیم
ما به شیشه خانه هایمان نوار چسب می زدیم از ترس شکستن دیوار صوتی
ما توی زیر زمین می خوابیدیم از ترس موشک های صدام
ما چیپس نداشتیم که بخوریم
حتی آتاری نداشتیم که بازی کنیم
ما ویدیو نداشتیم
ما ماهواره نداشتیم
سلطان و شبان و سربداران بهترین فیلم های زندگی مان بودند
ما را رستوران نمی بردند که بدانیم جوجه کباب چه شکلی است
نوشابه را فقط در عروسی های می خوردیم
پفک و نان خامه ای نهایت آرزوی مان بودند
سفر به شمال و مشهد مانند سفر به آنطرف کره زمین بود
ما خیلی قانع بودیم به خدا
صحنه دارترین تصاویر عمرمان عکس خانم های مینی ژوب پوشیده بود توی مجله های قدیمی
یا زنانی که موهایشان باز بود توی کتاب های آموزش زبان
زنها توي فیلمهای تلويزیون ما، توی خواب هم روسری سرشان می کردند
حتی توی کتابهای علوم ما زنها هم باحجاب بودند
ما فکر می کردیم بابا مامانهایمان، ما را با دعا کردن به دنیا آورده اند
عاشق که می شدیم رویا می بافتیم، موبایل نداشتیم که اس ام اس بدهیم
جرات نداشتیم شماره بدهیم، مبادا گوشی را بابایمان بردارند
ما خودمان خودمان را شناختیم
بدنمان را، جنسیتمان را یواشکی و در گوشی آموختیم
هیچکس یادمان نداد
و حالا گیر افتاده ایم بین دو نسل
.
.
.
.
.
نسلی که عشق و حالهایشان را توی «شهرنو»ها و کاباره های لاله زار کرده بودند
و نسلی که دارد با پارتی ها و رفت و امد شبانه حال می کند
با «فارسی وان» و «فیس بوک» بزرگ می شوند
و جالب كه هیچکدامشان ما را نمی شناسند و نمی فهمند
ما واقعاً نسل سوخته هستيم، انصافاً
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)